راز خلقت همه پنهان شده در «عین» علی است و علی عین خدا هست و خدا عین علی است
گفت: ساقیّ من و این مرد وسبویم دستش بگذارید که یک شمّه بگویم، دستش
هرچه در عالم بالاست تصرف کرده شب معراج به من سیب تعارف کرده
گفتنی ها همگی گفته شد آنجا اما واژه در واژه شنیدن صدا را اما
سوخت در آتش و بر آتش خود دامن زد آن که فهمید و خود ش را به نفهمیدن زد
می رود قصه ی ما سوی سرانجام آرام دفتر قصه ورق می خورد آرام آرام
کوچه آذین شده در همهمه آرام آرام تا قدم رنجه کند فاطمه آرام آرام
شهر در غفلت همواره ی خود آسوده کوچه آذین شده با چادر خاک آلوده
شهر این بار کمر بسته به انکار علی ریسمان هم گره انداخته در کار علی
بگذارید نگویم که احد می ملرزد در و دیوار از این قصه به خود می لرزد
می رود قصه ی ما سوی سرانجام آرام دفتر قصه ورق می خورد آرام آرام
می نویسم که شب تار سحر می گردد یک نفر مانده ازاین قوم که بر می گردد
هوالحق
زخمیم التیام می خواهم
التیام از امام می خواهم
السلام علیک یاساقی
آری
من علیک السلام می خواهم
علی جوان
گاه گاهی کمی جنون می خواهم
من جنون را مدام می خواهم
تا بگردم کمی بدور سرت
طوف بیت الحرام می خواهم
علی جان
لحظه ی مرگ چشم در راهم
از توحسن ختام می خواهم
در نجف سینه بی قرار از عشق
گفت: لا یمکن الفرار ازعشق
*
مصرع ناقص من کاش که کامل می شد
شعر در وصف تو از سوی تا نازل می شد
شعر در شأن توشرمنده به همراهم نیست
واژه در دست من آن گونه که می خواهم نیست
من که حیران تو حیران تو ام می دانم
نه فقط من که در این دایره سر گردانم
همه ی عالم و آدم به تو می اندیشد
شک ندارم که خدا هم به تو می اندیشد
*
در زمین هستی ،و آن سو تر از افلاک تویی
علت خلق زمین ای پدر خاک تویی
کعبه از راز جهان راز خدا آگاه است
راز ایجاز خدا نقطه ی بسم ا... است
کعبه افتاده به پایت سر راهت سر مست
پیرهن چاک وغزل خوان و سراحی در دست
کعبه وقتی که در آغوش خودش یوسف دید
خود ذلیخا شدو خود پیرهن صبر درید
کعبه بر سینه ی خود نام تو ای مرد نوشت
قلم خواجه ی شیراز کم آورد نوشت
ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه؟
مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه؟
راز خلقت همه پنهان شده در «عین» علی است
کهکشان ها نخی از وصله ی نعلین علی است
روز وشب از تو قضا از تو قدر می گوید
ها علیٌ بشرٌ کیفَ بشر می گوید
می رود قصیه ی ما سوی سرانجام آرام
دفتر قصه ورق می خورد آرام آرام
شب همان شب که سفر مبداء دوران می شد
خط به خط باور تقویم مسلمان می شد
در شب فتنه ،شب فتنه ،شب خنجر ها
با زهم چاره علی بود نه آن دیگر ها
(لیلتة مبید)
مرد مردی که کمر بسته به پیکار دگر
بی زره آمده در معرکه یک بار دگر
تا خود صبح خطر دور وبرش می رقصید
تیغ عریان شده بالای سرش می رقصید
مرد آن است که تا لحظه ی آخر مانده
در شب خوف و خطر جای پیمبر مانده
گرچه باران به سبو بود ونفهمید کسی
ومحمد(ص) خود او بود و نفهمید کسی
در شب فتنه ،شب فتنه ،شب خنجر ها
با زهم چاره علی بود نه آن دیگر ها
دیگرانی که به هنگامه تمرّد کردند
جان پیغبر خود را سپر خود کردند
بگذارید بگویم چه غمی حاصل شد
آیه ی ترس برای چه کسی نازل شد
بگذارید بگویم خطر عشق نکن
جگر شیر نداری سفر عشق مکن
عنکبوت آیه ای از معجزه بر سر در دوخت
تاری از رشته ی ایمان تو محکم تر دوخت
از شب ترس وتبانی چه بگویم دیگر
از فلانی وفلانی چه بگویم دیگر
چهارده قرن به دل سوخته ام میدانی
مهر وحدت به لبم دوخته ام میدانی
بازهم یک نفر از درد به من میگوید
من زبان بسته ام وخواجه سخن می گوید
من چو از آتش دل چون خُم می در جوشم
مهر بر لب زده خون می خورم و خاموشم
طاقت آوردن آن درد نهان آسان نیست
شقشقیه است و سخن گفتن از آن آسان نیست
می رود قصه ی ما سوی سرانجام آرام
دفتر قصه ورق می خورد آرام آرام
چشم وا کن احد ،آیینه ی عبرت شدو رفت
دشمن باخته در جنگ مسلط شدو رفت
آن که انگیزه اش از جنگ غنیمت باشد
باخبر نیست که طاعت به اطاعت باشد
دادو بیداد که در بَطن طلا آهن بود
چه بگویم که غنیمت رَ کَب دشمن بود
دادو بیداد برادر که برادر تنهاست
جنگ را وا مگذ ارید پیمبر تنهاست
یک به یک در َمَلع عام و نهانی رفتند
همه دنبال فلانی وفلانی رفتند
همه رفتند غمی نیست علی می ماند
جای سالم به تنش نیست ولی می ماند
مرد مولاست که تا لحظه ی آخر مانده
دشمن از او، خسته شده در مانده
در دل جنگ کجا خار وخسی می ماند
جگر حمزه اگرداشت کسی، می ماند
مرد آن است که سر تا به قدم غرق به خون
آن چنانی که علی از احد آمد بیرون
می رود قصه ی ما سوی سرانجام آرام
دفتر قصه ورق می خورد آرام آرام
می رسد قصه به آنجا که علی دل تنگ است
می فرو شد زرهی را که رفیق جنگ است
چه نیازی دگر این مرد به جوشن دارد
«ان یکاد » از نفس فاطمه بر تن دارد
فاطمه،فاطمه با رایحه ی گل آمد
ناگهان شعر حماسی به تغزّل آمد
هرکسی رد شد از آن کوچه چه خوشحال گذشت
آمدی تا ببری از دل مردم غم را
عطر توحیدِ تو پر کرده همه عالم را
تو ملک بودی و فردوس برین جایت بود
تو رها کرده ای آن منظره ی خرم را
تا قدم رنجه کنی چند صباحی به زمین
تاکه روشن بکنی چشم بنی آدم را
تا که گل را به تماشای تجرد ببری
تاکه مدهوش کنی با نفست مریم را
آمدی تا که علی اینهمه تنها نشود
تا که پیدا بکند روی زمین همدم را
پدرت آمده دلتنگ بهشت است بخند
ببر از چهره ی آیینه غبار غم را
خسته از جنگ احد آمده لبخند بزن
روی زخم پدر خود بنشان مرهم را!
گفتم ای ماه بگو باغ فدک تا به کجاست؟
خنده ای کرد و نشان داد همه عالم را
نه فقط اینکه ندیدست تورا نامحرم
که ندیدست دمی چشم تو نامحرم را
ولی آنروز که در کوچه کسی مرد نبود
به سر دوش گرفتی علم و پرچم را
همه دیدند شکوه تو به مسجد می رفت
عاجزم وصف کنم آن قدم محکم را
غرق غم غرق عزا بی تو چنین است دلم
چندوقتیست که دلتنگ مدینه است دلم
ما یتیمیم و فقیریم و اسیر ای مادر
دست خالیِ مرا نیز بگیر ای مادر
می رود قصه ما سوی سرانجام آرام
دفتر قصه ورق می خورد آرام آرام
می رسد قصه به آنجا که جهان زیبا شد
با جهاز شتران کوه احد برپا شد
و از آن آینه با آینه بالا می رفت
دست در دست خودش یک تنه بالا می رفت
تا که از غار حرا بعثت دیگر آرد
پیش چشم همه از دامنه بالا میرفت
تا شهادت بدهد عشق ولی الله است
پله در پله از آن مأذنه بالا می رفت
پیش چشم همه دست پسر بنت اسد
بین دست پسر آمنه بالا می رفت
گفت این بار ز پایان سفر می گویم
بارها گفته ام و بار دگر می گویم
راز خلقت همه پنهان شده در عین علی است
کهکشانها نخی از وصله ی نعلین علی است
گفت ساقی من این مرد و سبویم دستش
بگذارید که یک شمه بگویم دستش
هرچه در عالم بالاست تصرف کرده
شب معراج به من سیب تعارف کرده
واژه در واژه شنیدند صدا را اما
گفتنی ها همگی گفته شد آنجا اما
سوخت در آتش و بر آتش خود دامن زد
آنکه فهمید و خودش را به نفهمیدن زد
می رود قصه ما سوی سرانجام آرام
دفتر قصه ورق می خورد آرام آرام
قصه این بار ورق خورد و نه سال گذشت
کوچه آذین شده با همهمه های مردم
کوچه آذین شده این بار ولی با هیزم
شهر در غفلت همواره خود آسوده
کوچه آذین شده با چادر خاک آلوده
شهر این بار کمر بسته به انکار علی
ریسمان هم گره انداخته در کار علی
بگذارید نگویم که احد می لرزد
در و دیوار ازاین قصه به خود می لرزد
می رود قصه ما سوی سرانجام آرام
دفتر قصه ورق می خورد آرام آرام
ظهر روز دهم آرام به پایان می رفت
از تن زخمی او خون فراوان می رفت
مرد تنها شده مانند علی می جنگد
خون بسیار از او رفته ولی می جنگد
تکیه کرده است به شمشیر و سرپا مانده
دشمن از کشتن او خسته شده وامانده
به خدا حمله با سنگ ندیده ست کسی
نابرابرتر از این جنگ ندیده ست کسی
بازهم روز دهم ساعت سه ساعت سر
ساعت وقت ملاقات سری با مادر
ساعت رفتن جان از بدن یک خواهر
چون خداحافظی پیرهنی با پیکر
ساعت سینه مولا شده سنگین ناگاه
ریخت عبدلله از آغوش اباعبدالله
ساعت روضه تن، روضه سر، باز شود
تنش آنگونه که عمامه اگر باز شود
ساعت غارت خیمه شده آماده شوید
دین ندارید شما لااقل آزاده شوید
بکشیدش سپس آماده منظور شوید
او نفس می کشد از اهل حرم دور شوید
ساعت گریه مسلم به سر دروازه
ساعت وحشی اسبان به نعل تازه
نه فقط بر تن او بر بدن زینب تاخت
آنچنانی که دگر صورت او را نشناخت...
مینویسم که شب تار سحر می گردد
یک نفر مانده از این قوم که بر میگردد
شاعر سیدحمیدرضا برقعی
