...وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا
و کسى که از خدا پروا کند براى او راه خروجى (از مشکلات) قرار مىدهد
وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ وَمَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ...
و او را از راهى که گمان نمى برد روزى مىدهد و کسى که بر خدا توکل نماید او برایش کافى است...
...وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مِنْ أَمْرِهِ یُسْرًا
...و هر که از خدا پروا کند خدا براى او در کارهایش آسانى قرار مىدهد
خطبه ی57 نهج البلاغه
(در سال 40 هجرى، روزهاى آخر عمر شریف خود در نکوهش و هشدار کوفیان ایراد فرمود)
آگاه باشید پس از من مردى با گلوى گشاده، و شکمى بزرگ بر شما مسلّط خواهد شد، که هر چه بیابد مى خورد، و تلاش مى کند آنچه ندارد به دست آورد او را بکشید ولى هرگز نمى توانید او را بکشید. آگاه باشید به زودى معاویه شما را به بیزارى و بدگویى من وادار مى کند، بدگویى را به هنگام اجبار دشمن اجازه مى دهم که مایه بلندى درجات من و نجات شماست، امّا هرگز در دل از من بیزارى نجویید که من بر فطرت توحید تولّد یافته ام و در ایمان و هجرت از همه پیش قدم تر بوده ام.
خطبه ی 50 نهج البلاغه
همانا آغاز پدید آمدن فتنه ها، هوا پرستى، و بدعت گذارى در احکام آسمانى است، نوآورى هایى که قرآن با آن مخالف است، و گروهى «با دو انحراف یاد شده» بر گروه دیگر سلطه و ولایت یابند، که بر خلاف دین خداست. پس اگر باطل با حق مخلوط نمى شد، بر طالبان حق پوشیده نمى ماند، و اگر حق از باطل جدا و خالص مى گشت زبان دشمنان قطع مى گردید. امّا قسمتى از حقّ و قسمتى از باطل را مى گیرند و به هم مى آمیزند ، آنجاست که شیطان بر دوستان خود چیره مى گردد و تنها آنان که مشمول لطف و رحمت پروردگارند نجات خواهند یافت.
هنوز کسانی هستند که بروند تا بعضی ها با کلید راه ورود آمریکای جنایتکار را باز نکنند.ما تا آخر ایستاده ایم
