یک نمونه: برزیل
برزیل
حدود صد سال است که در صدد بهره‌برداری از انرژی اتمی برای فعالیت‌های
مربوط به چرخه انرژی در این کشور است. تحقیقات نظری در زمینه انرژی هسته‌ای
در دانشگاه سائو پائولو (USP) در اواخر ۱۹۳۰ آغاز شد. در دهه‌های بعد
برزیل تبدیل به یک تامین کننده منابع معدنی (مونازیت، توریم، اورانیوم)
برای آزمایش‌های هسته‌ای برخی پروژه‌ها از جمله پروژه منهتن در ایالات
متحده شد.
هم
اکنون برزیل دارای دو رآکتور هسته‌ای است که به تنهایی تولید ۳ درصد از
برق را بر عهده دارند که در شهر انگرا (Angra) واقع شده‌اند اما نکته مهم
اینجاست که برزیل تا سال ۲۰۲۰ در صدد راه اندازی چهار رآکتور هسته‌ای است.
با
این حال و با وجود امضای معاهده NPT توسط دولت این کشور، برزیل حاضر به
پذیرش بازرسی‌های بیشتر و بازرسی‌های تصریح شده در پروتکل الحاقی نشده و آن
را ناقض حاکمیت ملی و حفظ اسرار هسته‌ای می‌داند. دولت این کشور پیش از
سال ۲۰۰۵ اعلام کرده بود نتایج کنفرانس بازنگری NPT در سال ۲۰۰۵ نقش موثری
در پذیرش یا عدم پذیرش پروتکل الحاقی از سوی برزیل خواهد داشت؛ امری که
مجددا به دلیل نقض حاکمیت ملی این کشور به وقوع نپیوست.
برزیل
معتقد بود آژانس باید در تأسیسات «روزنده» از همان روش راستی آزمایی
استفاده کند که در مورد پایلوت غنی‌سازی «آرامور» از آن استفاده می‌کرد و
به هیچ عنوان زیر بار پذیرش بازرسی فراتر نرفت اما آژانس بین‌المللی انرژی
اتمی این را نپذیرفت و لذا اختلاف دو طرف بر سر بازرسی‌ها در سال ۲۰۰۴ آغاز
شد.
در
آن زمان ادعای «جرج دبلیو بوش»، رئیس‌جمهور ایالات متحده مبنی بر سیاست
آمریکا در محدود کردن دسترسی به فناوری غنی سازی اورانیوم برای کشورهایی که
به مرحله غنی سازی تجاری نرسیده باشند، برزیل را نگران کرد و لذا این کشور
درصدد توافق با آژانس برآمد. جالب توجه اینجاست که برزیل همراه با
آرژانتین در مرکز حسابرسی و کنترل (ABACC) که توسط دو کشور در ۱۹۹۱
راه‌اندازی شد، روشی اختصاصی را برای بازرسی و راستی آزمایی مطرح کرده
بودند که مورد استفاده آژانس در بازرسی از تأسیسات «روزنده» قرار گرفت و
براساس آن آژانس پذیرفت برزیل بخشی از تأسیسات غنی‌سازی خود را مخفی کند.
