و درود خدا بر او، فرمود:
آن کس که لباس حیاء بپوشد، کسى عیب او را نبیند.
شرح و تفسیر
... «حیا» ... حالتى نفسانى است که سبب مى شود انسان در برابر زشتى ها حالت انقباض پیدا کرده و از آنها چشم بپوشاند. در واقع، حیا سپرى است در مقابل اعمال قبیح و منکرات و اگر این سپر وجود نداشته باشد، انسان به آسانى آلوده هر کار زشتى مى شود و تیر قبایح بر بدن او فرو مى نشیند.
«حیا» گاهى سبب ترک گناه و زشتى ها نمى شود، بلکه سبب پوشاندن و مخفى ساختن آن مى گردد که این نیز در حدّ خود اثر مثبتى است.
امام(علیه السلام) در گفتار حکیمانه بالا به هر دو اشاره مى کند; حیا را به لباس (زیبایى) تشبیه کرده که بر تن انسان مؤمن است و اگر عیبى نیز داشته باشد به وسیله آن پوشیده مى شود و مردم آن را نمى بینند.
«حیا» بنا به روایتى که از امام صادق(علیه السلام) نقل شده از ویژگى هاى انسان و داراى آثار بسیار زیادى در زندگى بشر است.
در آن حدیث خطاب به مفضل چنین مى فرماید: اى مفضل! نگاه کن به صفتى که خداوند تنها به انسان ارزانى داشته و حیوانات از آن محرومند; صفتى که مقامش والا و غنایش بزرگ است; یعنى حیا.
اگر حیا نبود، انسان ها از مهمان شان درست پذیرایى نمى کردند،
به وعده هایشان وفا نمى نمودند،
نیازهاى دیگران را برآورده نمى ساختند
و به دنبال کارهاى خوب نبودند
و از کارهاى زشت در هیچ چیز پرهیز نداشتند.
به طورى که بسیارى از کارهاى واجب نیز در پرتو حیا انجام مى شود;
اگر حیا نبود، جمعى از مردم حق پدر و مادر را نیز ادا نمى کردند و صله رحم به جا نمى آورند
و اداى امانت نمى نمودند
و از هیچ کار زشتى پرهیز نداشتند.
آیا نمى بینى خداوند چگونه براى انسان جمیع صفاتى را که در آن صلاح و کمالِ کار اوست به او ارزانى داشته است؟
…
