یکی از بچه های حرکت محرومین تعریف می کرد در اوایل جنگ داخلی در لبنان در سال 1975 کمبود مواد غذایی خصوصا آرد پیش آمد. امام موسی صدر مقدار خیلی زیادی آرد تهیه کرد و گفت بین مناطق محتاج تقسیم کنید. ما مسئول توزیع در هرمل بودیم. به همه دادیم. شیعه، سنی، مسیحی، دستور امام بود.
احزاب و گروه های چپی و کمونیستی خیلی برایشان گران تمام شد. چون وقتی چیزی می آوردند، اولا فقط به طرفداران خودشان می دادند، دوم اینکه خیلی اوقات فاسد بود. مثلا خرمای عراقی می آوردند که کرم خورده بود.
برای همین شایع کردند آردها فاسد است. بعضی ها به امام موسی صدر فحاشی کردند.
ما گفتیم چه معنی دارد به اینهایی که فحش می دهند آرد بدهیم. ولی از باب فرمانبرداری و امانت داری با امام موضوع را در میان گذاشتیم.
گفت: به من فحش بدهند و شکمشان پر باشد بهتر است از اینکه فحش بدهند ولی شکمشان خالی باشد. فحش از سر سیری بهتر از فحش از سر گرسنگی است.
