قرآن به مسلمانان سفارش نمود که دشمنان را نه همراه بگیرند و نه دوست. این آیه مى فرماید: این برخورد ممکن است تاوان سختى داشته باشد و آنان بر علیه شما توطئه کنند، بنابراین شما باید اهل صبر و تقوا باشید، تا حیله هاى آنان ضربه اى به شما نزند.
یَٰٓأَیُّهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُوا۟ لَا تَتَّخِذُوا۟ بِطَانَةًۭ مِّن دُونِکُمْ لَا یَأْلُونَکُمْ خَبَالًۭا وَدُّوا۟ مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ ٱلْبَغْضَآءُ مِنْ أَفْوَٰهِهِمْ وَمَا تُخْفِى صُدُورُهُمْ أَکْبَرُ ۚ قَدْ بَیَّنَّا لَکُمُ ٱلْءَایَٰتِ ۖ إِن کُنتُمْ تَعْقِلُونَ
اى کسانى که ایمان آورده اید، دوست و محرم رازى از غیر خود مگیرید که غیر شما لحظه اى از رساندن شر، به شما نمى آسایند، آنها دوست مى دارند شما را به ستوه آورند. دشمنى درونى و باطنی شان با شما از مطاوى کلماتشان پیدا است. و آنچه در دل دارند، بسى خطرناکتر از آن است. ما آیات را برایتان بیان مىکنیم، اگر تعقل کنید (118).
هَٰٓأَنتُمْ أُو۟لَآءِ تُحِبُّونَهُمْ وَلَا یُحِبُّونَکُمْ وَتُؤْمِنُونَ بِٱلْکِتَٰبِ کُلِّهِۦ وَإِذَا لَقُوکُمْ قَالُوٓا۟ ءَامَنَّا وَإِذَا خَلَوْا۟ عَضُّوا۟ عَلَیْکُمُ ٱلْأَنَامِلَ مِنَ ٱلْغَیْظِ ۚ قُلْ مُوتُوا۟ بِغَیْظِکُمْ ۗ إِنَّ ٱللَّهَ عَلِیمٌۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ
هان! شما همان هائید که این کفار را دوست مىدارید، با اینکه آنان شما را دوست نمى دارند. شما به همان کتاب(موسی وعیسی علیهماالسلام) ایمان دارید ولى وقتى آنان به شما برمى خورند، مى گویند ایمان آوردیم و چون به خلوت مى روند سرانگشت خود را از شدت کینه اى که با شما دارند، گاز مى گیرند. بگو از خشم خود بمیرید که خدا دانا است به آنچه در باطن دلها است (119)
إِن تَمْسَسْکُمْ حَسَنَةٌۭ تَسُؤْهُمْ وَإِن تُصِبْکُمْ سَیِّئَةٌۭ یَفْرَحُوا۟ بِهَا ۖ وَإِن تَصْبِرُوا۟ وَتَتَّقُوا۟ لَا یَضُرُّکُمْ کَیْدُهُمْ شَیْـًٔا ۗ إِنَّ ٱللَّهَ بِمَا یَعْمَلُونَ مُحِیطٌۭ
اگر خیرى به شما برسد آنها ناراحت مى شوند و اگر مصیبتى برسد خوشحال مى گردند و شما اگر صبر کنید و از خدا بترسید، کید آنها هیچ ضررى به شما نمى زند که خدا به آنچه مى کنید، احاطه دارد (120).
ترجمه المیزان
